عنوان رو بر ميدارم. مگه چه فرقی می کنه؟ -------------> بدون عنوان.

من تنهایم.
بسیار تنها.
قادر به برقراری ارتباط با همسن و سال های خودم نیستم.
حتی ایجاد رابطه با بقیه هم برایم سخت است.
دوستان کمی دارم.
و نیاز به حفظ این دوستان کم دارم.
اشکالات زیادی در آن ها می بینم.
اما چون تنهایم چشمانم را به آنها می بندم.
تنها بودن بدترین زجريست که در زندگی ام کشيده ام.
و من که تمام ترانه های زندگی ام را به پای گربه ی کوچکی که داشتم ريختم.
حال تنهايم...
و من قادر نيستم که به کس ديگری دل ببندم.

من قادر نيستم لحظه هايم را با کسی جز او قسمت کنم.
و او بهانه ای بود برای ترانه هايم. و من نمی دانستم. حال که از دستش داده ام می بينم که چگونه چشمه ی ترانه خشک است و بهانه ی قصه خالی...
تو به من اميد می دادی. چنانکه هنوز تنها اميدم هستی. و من چگونه قادر باشم تا با ديگری اينگونه با اميد زندگی کنم؟ هيچ به اعترافات يک دلقک فکر کرده ای؟ دلقکی که قادر نبود جز با جفت خودش با کس ديگری باشد؟ من به تو نياز دارم. من قادر نيستم همسر کس ديگری باشم. حتی دوست دختر! من در درونم احساساتی دارم که مرا به تو متعلق می کند. و شايد اين ظلمی باشد در حق تو و من، اما من اين تعلق را با تمام وجود احساس می کنم.

اينکه می خواهم لحظات بيشتری با دوستانم باشم برای اين است که آن ها را از دست ندهم. من از تنهايی می ترسم. و حال. حال که بيش از يک ماه است هيچ کدام از دوستانم را نديده ام، احساس تنهايی می کنم.
حقيقت اين است که جمع خانواده قادر نيست احساس تنهايی را در من از بين ببرد...
و من حال که اينگونه تنهايم. می خواهم هرچه بيشتر در اين تنهايی فرو بروم. فرو بروم تا غرق شوم. و وقتی در سکوت و تنهايی غرق شدم ديگر چيزی از من باقی نخواهد ماند...
حرف های احمقانه می زنم! هرچه باشد در گرمای خرماپزان آدم ميزند به سرش!
پسرک. دلم برايت تنگ شده...

شايد اين ها را نخوانده رها کنيد بهتر باشد. هذيان های دل غصه دارم بود...